Þá er komið í ljós að ég á risastóran aðdáendahóp hér á blogginu. En skemmtilegt. Ég vissi þetta auðvitað innst inni en þúst, það er ótrúlega glatað að vera svo góður með sig að maður sé að gaspra um eigið ágæti svona fjálglega (þýðir það ekki annars að gera eitthvað glannalega?). Allavega.
Langar að blogga alla dagana og meira að segja búin að taka helling af myndum. Hef frá helling að segja en vandamálið er þetta:
Ég held að danskurinn hafi fengið hjálpsemis og kærleikssprautu á meðan við vorum ekki hér. Ekki bara hefur það ekki undan að bjóða mann velkominn í húsið, heldur allstaðar þar sem ég kem er fólk tilbúið að hjálpa mér með barnavagninn, halda lyftum í lestina fyrir mig, líka þó ég sé alveg það langt í
Ok, ok, kannski aðeins að rofa til. Ekki er það nú verra. Kemur í ljós, eftir eina heimsókn á skrifstofu leigufyrirtækisins og milljónhundruð pósta til þeirra, ekki bara á kontórinn þeirra hér í borg heldur líka höfuðkontórinn sem er einhversstaðar annarsstaðar í DK, þá loksins fengum við að vita í gær að auðvitað á þetta
Já er ekki allur fjandinn til. Búin að vera súr og erfið vika og verður sennilega pínu erfitt áfram. Tókum við framtíðarheimilinu í tótal rúst og í algjörri drullu.
Ofan á allt er íbúðin sýkt af möl flugum. Svona sem borða allan matinn manns.
Svosem ekkert mikið um það að segja. Hef ekki tekið uppúr einum einasta
Það hefur auðvitað verið mun sársaukalausara að koma sér „inní landið“ heldur en þegar við komum hingað árið 2007. Þá einkenndust sumarheitir dagarnir af ráðviltum Íslendingum sem hvorki skildu stakan staf né eitt einasta sagt orð. Ég skrifaði marga pósta um það og þá sérlega samskipti mín
Ég neyðist til að breyta útlitinu einu sinni enn…mér þykir það ekki leiðinlegt..
…að bloggið mitt er komið aftur…aftur! það hafa verið að finnast einhverjar bilanir, þessvegna hefur það legið niðri og ég bara eins og reyrð niður í stól, bundin við hann með 6 metrum af reipi, með tusku uppí mér og stóran gráan límbandsbút fyrir munninum.
Nú eru bæði eldri börnin í skólanum og yngri börnin sofandi. Já, þau lifa ljúfu lífi. Ég var ánægð þegar ég brölti framúr í morgun kl 8 að það var orðið bjart. B j a r t. Ég er bara ekkert fyrir að hafa myrkur, bara alveg núll. Mér finnst m.a.s ekki vera þess virði
Tek þátt í leynihekli. Þessir hlutir komnir eftir þrjár vísbendingar. Tróðið mitt er einhversstaðar með restinni af búslóðinni, á hafi úti. Væntanlegt á komandi heimili mitt þann 3.febrúar. MIKIÐ er ég farin að hlakka til. Notaði þá í staðinn niður tættar bómullarskífur.. já, já, allt er
Ég fékk blóm um daginn! Það er nú saga til næsta bæjar. Ég hef ekki fengið blóm í háa herrans. Síðast sennilega þegar ég átti Örnu, en þar á undan, bara svona af hversdagslegu tilefni, man ég bara ekki hvenær var. Fallegir túlípanar frá frænku minni
Póstur nr. 700, ekki slæmt.
Það eru sannarlega viðbrigði að vera fótgangandi eftir að hafa verið á bíl síðustu 2.5 ár. Og nú man ég alltí einu hvað það þýðir að vera með smábarn og fótgangandi eða í strætó og lest. Já, gleymdi að það er ekki hægt að vippa sér í úlpuna og hlaupast eitthvað.
Það er sem af mér hafi dottið allar dauðar lýs! Hverjar eru þessar húsmæður sem alltaf er verið að tala um? Hef rekist á tvær greinar núna undanfarið þar sem mér, sem sko húsmóður og eiginlega bara sem konu, hefur verið svo harkalega misboðið að lá við að ég æti lýsnar sem duttu dauðar af!
Hver
Fyrst verð ég að segja að við erum lent og komin og búin að sofa fyrstu nóttina. Hún var góð enda er hér allt til alls, erum í íbúð á Freyjugötu þangað til við fáum okkar íbúð úti á okkar elskulega Amager í febrúar.
Það er akkúrat núll erfitt að ferðast með blessuð börnin. Þau þrjú
Að hætti bloggara er nokkuð víst að ég mun lýsa því yfir að hlakka til þessa árs, að það sé auð síða í bók sem kallast 2014. Það er gott og vel, held að það sé holt að leyfa sér að hlakka til.
Les á mörgum bloggum sem ég fylgist með, að árið 2013 hafi ekki
Ég gæti fengið svo væna munnræpu um það hvað mér finnst það vera leiðinlegt að það virðist vera þannig að þjóðfélagið líti niður á það að vilja starfa heima hjá sér og ala upp börnin sín. Komandi kynslóðir, þú veist, þessi sem munu sjá um okkur hin þegar við erum orðin of gömul til þess,
Í 34 ár og um það bil 6 mánuði, eða síðan ég man eftir mér og þar til nú fyrir stuttu, hef ég verið að berjast og þá meina ég sko berjast, við að tilheyra. Tilheyra bara einhverju. Ég hef prufað að tilheyra vinkonum, strákavinum, áhugamálum, bæjarfélögum, kærustum, veraldlegum eigum, því að vera í sambandi,
I’m having such a wonderful morning just right now. Tomorrow we are moving back to Copenhagen, been here on our lovely Iceland for the past two and a half year. Half of us, me, hubby and our almost 6 month old girl are staying at my fathers house and the rest of us, 12 years
Ok. Eins þakklát og ég er fyrir að á einhvern furðulegan máta, fjársjóður minn, þessi sem er á tveim fótum með hjarta úr gulli, fjölskyldan semsagt, er boðinn og búinn að hjálpa mér og okkur við bara allt, þá get ég ekki logið og sagt að það sé mér auðvelt að eiga og reka hús
Nú veit ég ekki hvort það voru þessi alltumlykjandi og yfirgnæfandi óhljóð sem dundu í kollinum á mér yfir þeirri staðreynd að ég var einmana, leiddist og fannst ég vera fangelsuð á árinu 2013, eða þetta rosalega leiðinlega verkefni að eiga hús og bíl sem gera varla annað en að bila og krefja veskið mitt
