Ég fór á æfingu í gær eins og venjulega á mánudögum með Consortgruppen. Ég hjóla alltaf þangað. Ég þarf að fara yfir títt nefnda Skjaldbökugötu. Merkilegt með mánudaga og Skaldbökugötuna.

Fyrst fór ég þangað til að láta stimpla í eymingjakortið og núna á leiðinni í spilatíma. Gatan er iðulega full af þeim sem hopp’ upp í bíla með hveeerjum sem EEeer. Það eru yfirleitt ungar stelpur, alveg niður í 16 ára. Það heyrði ég nefnilega í fréttum að þær hefðu allar verið handteknar og flestar hafi verið á þessum aldri. Það stoppaði þær nú samt ekki, nema þær sem vinna á lélegri og fáfarnari götum hafi hlaupið til og stokkið í þeirra stað. Það voru allavega aftur fullt af píum þarna. Ég hef nefnilega verið að velta því fyrir mér hvað þær geta verið lengi útivinnandi eftir því sem líður á veturinn og í hverju þær munu vera þegar fer að kólna verulega.

Það má segja að þó það hafi verið 15-20 stiga hiti hér um helgina að þá var ekki svo heitt í dag. Það fer kólnandi. Ætli þær fari í kraftgalla, samt nógu seggsí fyrir karlpeninginn eða hvað það er sem hirðir þær upp? Eða kannski eru þær enn á nælon sokkum í pínupilsi, eða kannski fara þær í dúnúlpu, kannski drekka þær sér til hita.. maður veit ekki. Ég ætla að fylgjast með þessu. Mest ér ég þó hrædd um að vera kannski hirt af lögreglunni í misgripum fyrir einhverja gelluna. Ekki það að ég sé eitthvað hoppuppíbílaleg. En maður veit aldrei. Svo ég hjóla alltaf í 3 gír þarna í gegn, bæði niður brekkuna og upp. Númm þegar ég er þotin yfir Skjaldbökugötu hjóla ég í gegnum einstefnugötu sem heitir égmanekkihvað og þá er ég komin að torgi.

Torgið er við Vesterbrogade. Þar “eiga heima” grænlendingar. Þeir sitja að sumbli á hlöðnum vegg sem þarna er og nokkrum bekkjum, undir tré. Pínu fyndið að sjá þarna hóp af blindfullum hálftannlausum grænlendingum og svo við hliðina á þeim virðuleg kaffihús með kósý stemmningu og normal fólki að súpa bjór í blíðunni. Þá fer ég upp Bakarastræti og yfir Gamle Kongevej og hjóla hann svo á enda þar til ég kem að Smallegade (eða Litlugötu).

Á þessari leið er ég oft í kappi við náungann. Ég meina, ég er enginn aukvisi, ég get hjólað hraðar en margir. Þegar ég er hálfnuð upp Gamla Kóngaveg þá get ég alltaf kíkt á klukkuna því hún blasir við mér alla leið að tónskólanum af kirkju sem stendur fyrir endann á Gamla Kóngavegi. Þá fer ég í tíma og svo til baka aftur. Það sem gerðist hinsvegar bæði í gærkvöldi og mánudagskvöldið þar áður var að ég hjólaði á eftir sömukonunni eiginlega allan Gamla Kóngaveg. Ég veit það því hún var með bjútíbox á bögglaberanum og númer límd á afturbrettið. Hvað ætli hafi verið í bjútíboxinu… one might wonder.. þegar ég uppgötvaði það fannst mér það fyndið en þegar ég sá síðan á nákvæmlega sama stað fatlaða manninn sem labbar eins og eitthvað skringilegt segjum við bara, þá eiginlega var mér ekki sama. Þessi hjólaferð heim var nákvæmlega eins og sú í vikunni áður..talandi um dei sja vú.

Í tíma í dag var mér hinsvegar boðið að spila í enn annarri blásturshljómsveit, en ég held að sú hljómsveit sé ekki bara með flautum heldu með öllum tréblásturshljóðfærum. Það verður gaman ef úr verður.

Sennilega er dönskuskólagöngu minni lokið. Það er víst ekki þannig að maður njóti fjárhagslegs stuðnings á meðan maður lærir dönsku hér í borg. Þannig að vinnumarkaðurinn bíður mín, hann ætti að vera feginn því ég er dásemdar starfskraftur. Ekki bara er ég dásemdar starfskraftur heldur líka gólden bjútífúl og gáfuð í meira lagi.
Við eða það má eiginlega frekar segi að Bóndinn hafi verið með Sindra í aðlögun á leikskólanum. Honum gengur svo vel, við erum svo fegin að það er ekkert vesen fyrir hann að vera þarna. Maður hefði getað haldið það. Hann var líklega farinn að klepra úr leiðindum á því að vera með þjónustukonunni sinni allan daginn…í vinnuna að skúra, út í búð, hanga í tölvunni.. borða meðenni og láta hana skipta á sér.
Hann hefur strax eignast vinkonu sem er lítil kolsvört stelpa með krullur og önnur hefur gert sér dælt við hann og kemur frá Tælandi. Jibbíkóla fyrir því.