Við erum í þessum töluðu að horfa á mynd í sjónvarpinu. Útaf því að ég er með manflu af verstu gerð (s.s 3 kommur og er allllllveg að d r e p a s t, enginn hefur verið svona lasinn, og jú apparentlí geta konur fengið manflu) þá er bara verið að horfa á mynd og svo mynd eftir það líka. Það geri ég aldrei nema undir þessum kringumstæðum.

Við erum á einhverri stöð að horfa og það eru svoleiðis auglýsingahléin inná milli að það liggur við að við séum að gleyma hvað er í sjónvarpinu þá það loksins kemur aftur.

Þá sagði Sprengjan:

” Ég var að hugsa áðan að það eru bara komnar auglýsingar allstaðar, bara í sjónvarpinu og á Youtube og bara allstaðar. Ég held að það verði síðan bara baNNað eftir nokkur ár… (smá kúnstpása, svo hélt hún áfram – ég vildi að ég hefði verið til í gamladaga – sovna þegar þú varst lítil mamma og það voru ekki allir með neinn svona síma. ”

Þetta segir mér dálítið. Börn eru greinilega með skoðun á því hvað eru of mikið af auglýsingum. Þeim finnst þetta tæknilega séð vera fyrir, þá auglýsingar sko. Þeim finnst kannski innst inni vera of mikið þetta með símann og alla tölvunotkunina og sjónvarpið. Þau hafa áhuga á einfaldara, en samt opnara lífi heldur en amk ég hélt.

Ég er hálf inponeret að hún hafi sagt þetta.