Fannst ég orðin meira fullorðin í morgun þegar ég heyrði frumburðinn góla “ég er farinn!!” og rjúka út í sinn dag á undan öllum öðrum ….eitthvað svo tilbúinn. Og hvað?.. er hans líf, eins og hann á eftir að þekkja það, þá byrjað? Hans líf þar sem ég gegni ekki öðru hlutverki en að vera þar fyrir hann, sama á hverju gengur, já og þvo og gefa að eta.
Mömmuhjartað er pínu meyrt, ég veit alveg að hann er “bara” rétt að skríða í ellefta aldursárið, en þau bera þess ábyggileg merki um að vera á leiðinni útí sitt eigið líf. Ekki litla dýrið, nei, hann verður litla barnið alltaf. Hann verður bara að hafa það sem sitt “æskumein”.. hann ræður við það, er vissum það.
Leave A Comment