Börnin á Félagsbúinu eru alveg hætt að gera nokkuð sniðugt. Þau eru hætt að gera sæta hluti sem hægt er að taka myndir af og liggur við missa vatn yfir. Ógisslega einhæf ræða sem þarf að halda yfir þeim. Hún hljómar sirka svona:

Gakktu frá fötunum þínum, taktu til, gakktu frá, finndu til dótið þitt, gakktu

Ég er svo heppin að fá að fara eins oft og ég vil að æfa yoga, í rými með öðrum sem æfa líka yoga. Í yogasalnum er enginn dómari hvorki innra með mér né í öðrum. Og engir speglar. Ekki að mér finnist eins og

Falleg rödd, fallegt lag, fallegur boðskapur.

Það þýðir ekki að vera fangi sinnar eigin tilveru með því að bíða og vona að stjórnvöld, búðarekendur eða bensínsalar komi til móts við þarfir okkar. Enda líka hverjar eru þarfir okkar?

Best að taka bara litla æfingu í að vera sáttur, breyta því sem þarf að